Nowe kierunki rozwoju terapii okrelizumabem w stwardnieniu rozsianym: wyższe dawkowanie i terapia podskórna

• Published in: Aktualności neurologiczne Vol. 23; no. 3; pp. 118 - 124
• Main Authors: Selmaj, Krzysztof, Selmaj, Igor
• Format: Journal Article
• Language: Polish
• Published: Warsaw Medical Communications Sp. z o.o 01.01.2023
• Subjects: Drug dosages; Magnetic resonance imaging; Multiple sclerosis
• ISSN: 1641-9227; 2451-0696
• DOI: 10.15557/AN.2023.0018

Okrelizumab jest pierwszym przeciwciałem monoklonalnym anty-CD20 zarejestrowanym do leczenia stwardnienia rozsianego w postaci rzutowej i pierwotnie postępującej. Lek ten stosuje się w dawce 600 mg dożylnie co 6 miesięcy. Okrelizumab jest lekiem wysoko skutecznym, który prowadzi do zahamowania procesów zapalnych w ośrodkowym układzie nerwowym i niemal całkowitego zahamowania występowania nowych zmian aktywnych w badaniu rezonansu magnetycznego i rzutów choroby. Analiza badań farmakokinetycznych i wyniki post hoc badań rejestracyjnych okrelizumabu wskazują, iż wyższe dawki leku od obecnie zalecanych mogą zwiększyć jego skuteczność. Wyniki te ujawniły, że wyższa ekspozycja na okrelizumab zależna od mniejszej masy ciała pacjenta związana jest z większą deplecją limfocytów B i mniejszym ryzykiem progresji niesprawności niezależnej od rzutów (progression independent of relapse activity, PIRA) u chorych ze stwardnieniem rozsianym. Ponadto stwierdzono silny związek pomiędzy wielkością ekspozycji na okrelizumab a zmniejszonym ryzykiem rozwoju nowych i powiększających się zmian T2 w rezonansie magnetycznym. Obecnie trwają dwa randomizowane badania porównujące skuteczność i bezpieczeństwo standardowej dawki dożylnej okrelizumabu - 600 mg z dawką wyższą - 1200 lub 1800 mg. Kolejnym nowym kierunkiem rozwoju terapii okrelizumabem w stwardnieniu rozsianym są badania nad podawaniem tego leku w formie podskórnej. Z opublikowanych ostatnio rezultatów badania OCARINA wynika, że okrelizumab podawany podskórnie nie wykazuje różnic w zakresie parametrów farmakokinetycznych, rezonansowych i klinicznych w porównaniu z podawaniem dożylnym. Bezpieczeństwo leczenia podskórnego nie różniło się od dożylnego poza występowaniem umiarkowanych lokalnych objawów okołoiniekcyjnych.