Long-term outcomes of percutaneous release technique or open for trigger finger in diabetic patients

• Published in: Journal of Medicine and Palliative Care Vol. 4; no. 4; pp. 323 - 328
• Main Authors: DÜNDAR, Abdulrahim, KAYA, Şehmuz, İPEK, Deniz
• Format: Journal Article
• Language: English
• Published: 30.08.2023
• ISSN: 2717-7505; 2717-7505
• DOI: 10.47582/jompac.1327488

Aims: Trigger finger is seen more often in diabetic patients and can lead to more serious postoperative complications compared to non-diabetic patients. The aim of this study was to compare the outcomes of open and percutaneous release techniques in diabetic patients. Methods: This retrospective study included 62 patients who met the study criteria. Of these patients, 32 underwent open release surgery and 30 underwent percutaneous release with an 18-gauge needle. The patients were evaluated retrospectively in respect of the data on first presentation preoperatively and at postoperative follow-up examinations at 3 weeks, 6 months and 1 year. A retrospective examination was made of the demographic data, Visual Analog Scale (VAS) scores preoperatively, at 6 and 12 months postoperatively, recurrence rates at the end of 6 months and 1 year, the Quinnell grading scale at the end of 1 year, wound site infection, tendon damage and neurovascular complications. VAS scores and the Quinnell grading scale were used for clinical evaluation. Results: The data of a total of 62 patients were statistically analyzed in the study, with 32 (51.6%) in the Open group and 30 (48.4%) in the Percutaneous group. The mean age of the patients was 58.97±7.51 (min-max: 45-72) years. The distributions of trigger finger and Quinnell grading system scores were statistically similar between the groups (P=0.974, P=0.279, respectively). The recurrent triggering rate at the 6th and 12th month was significantly higher in the Percutaneous group (P=0.049, P=0.049, respectively). The average return to work duration in the Percutaneous group (1.70±0.75) was significantly shorter than that in the Open group (3.88±1.21) (P Giriş Tetik parmak diyabetik hastalarda daha sık görülür ve diyabetik olmayan hastalara göre ameliyat sonrası daha ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Bu çalışmanın amacı, diyabetik hastalarda açık ve perkütan gevşetme tekniklerinin sonuçlarını karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem Bu retrospektif çalışmaya dahil edilme kriterlerini karşılayan 62 hasta alındı. Bu hastalardan 32'sine açık gevşetme cerrahisi, 30'una ise 18 ölçer iğne ile perkütan gevşetme uygulandı. Hastalar veriler açısından ameliyat öncesi ilk başvuru anında, postoperatif 3. hafta, 6. ay ve 1. yıl olmak üzere retrospektif olarak değerlendirildi. Demografik veriler, ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 6. ve 12. aylarda Visuel Analog Skala (VAS) skorları, 6. ay ve 1. yıl sonunda nüks oranları, 1 yıl sonunda Quinnell derecelendirme ölçeği ve yara yeri enfeksiyonu, tendon hasarı ve nörovasküler komplikasyonlar retrospektif olarak incelendi. Klinik değerlendirmede VAS skorları ve Quinnell derecelendirme ölçeği kullanıldı. Bulgular Çalışmada 32'si (%51.6) açık grupta ve 30'u (%48.4) perkütan grupta olmak üzere toplam 62 hastanın verileri istatistiksel olarak analiz edildi. Hastaların yaş ortalaması 58.97±7.51 (min-max: 45-72) yıl idi. Tetik parmak ve Quinnell derecelendirme sistemi puanlarının dağılımları gruplar arasında istatistiksel olarak benzerdi (sırasıyla P=0.974, P=0.279). Perkütan grupta 6. ve 12. aylarda tekrarlayan tetikleme oranı anlamlı olarak daha yüksekti (sırasıyla P=0.049, P=0.049). Perkütan grupta (1.70±0.75) ortalama işe dönüş süresi açık gruptakilerden (3.88±1.21) anlamlı olarak daha kısaydı (P